Wołanie przez ciszę

To żem jest. Ale co z tego, kiedy Was nie ma. Czekałam z publikacją nowych postów, żeby prawdziwie zacząć od nowa, razem z Wami, starą onetowską gwardią. A tu moje czekanie okazało się być niczym w słynnej piosence Universe "Wołanie przez ciszę": Ciebie wołam, ale cisza i pustka dookoła. Tak czy inaczej, witam tych, którzy się pojawili i jakoś dali znać, że już są. Tych, co się kryją po krzakach i znaku nie dali, też witam, żeby nie wyjść na chama. Liczę na to, że się rozkręcicie, niczym chińskie zegarki z bazaru po tygodniu użytkowania.

No dobra. Nie pisałam, bo byłam dla odmiany zajęta pisaniem. I to pisaniem nie byle czego, a mojej obiecującej, oryginalnej, odkrywczej... a tak naprawdę odtwórczej w cholerę pracy licencjackiej. O konspektach z praktyk w liczbie 20 nie wspominając, bo nie ma się czym chwalić. Skutki tej mojej pisaniny objawiały się nieprzespanymi nocami, wyglądem zombie w zaawansowanym stanie rozkładu i reakcją alergiczną na samo spojrzenie w ekran monitora, na którym otwarty był edytor tekstu Microsoft Word (praktyki z informatyki się kłaniają, joł). A co najciekawsze, drugie tyle jeszcze przede mną... szał ciał i uprzęży, szalona radość i euforia. Ihahaha.

Może ktoś pała miłością dziką i namiętną do XIX-wiecznej literatury gotyckiej oraz posiada nadmiar wolnego czasu i w związku z tym zechciałby mi nieodpłatnie taką pracę licencjacką napisać? W ramach wynagrodzenia gwarantuję moją dożywotnią wdzięczność - nawet moje wnuki będą Cię wspominać z rozrzewnieniem, mój domniemany wybawicielu! Zgłaszać się, bo warto, a jak napiszę sama, to taka okazja się nie powtórzy aż do magistra!

Na tym chyba zakończę, żeby dać Wam czas do namysłu. No i obiad już na mnie czeka, to znaczy zbliża się niebezpieczna godzina, w której to zamiast ziemniaków będę jeść mamałygowatą papkę ze skrobi ziemniaczanej. Także lepiej się pospieszę, bo ta perspektywa mnie nie zachwyca.

Do następnego, kochani!